Doorbreek de Tragische Paradox en ervaar meer zelfliefde. 

De Tragische Paradox

Ze blijft zich maar op de ander richten, terwijl ze doodmoe is en zich terug wil trekken.
Hij wil haar vaker zien, maar gaat haar uit de weg.
Zij zou de klus meer samen willen doen en doet het toch weer in haar eentje.
Wezenlijk contact is het liefste wat hij wil, maar hij blijft het maar over koetjes en kalfjes hebben.

We verlangen het één en doen het tegenovergestelde (de paradox).
Te nauw verbonden met ‘oude verhalen’, angst voor afwijzing, doet ons regelmatig weer het oude, helaas vertrouwde, pad bewandelen. Hoe jammer, hoe tragisch .. heel vaak blijkt dat onze angst ongegrond is en er veel meer mogelijk is, dan onze beperkende overtuigingen ons wijs maken. Er is alle ruimte voor ‘nieuwe verhalen’, zolang we er maar weer in gaan geloven en de moed verzamelen het waar te laten worden.

Erkenning van de Tragiek geeft ademruimte..

Ik begin de paradox steeds sneller te herkennen, bij mijzelf en bij anderen. Op het moment dat ik de Tragiek erken, sta ik al buiten de paradox ipv er midden in. Op deze plek, als toeschouwer, ontstaat er ruimte om een keuze te maken: blijf ik hetzelfde pad herhalen of gun ik mijzelf bewegingsruimte en mag ik méér verkennen dan alleen de vastgeroeste beelden?!

Zo hield een oude angst voor afwijzing (“ik ben niet leuk genoeg ..”) mij laatst tegen om op een relatief onbekende af te stappen, terwijl ik dat wel wilde… poeh, wat nu?! De paradox was voelbaar: contact willen, terwijl de terugtrekkende beweging zich al aan het inzetten was. Op het moment dat ik mij bewust werd van de tragiek hiervan (zo geef ik mijzelf geen speelruimte, vind ik mijzelf niet leuk, laat staan de ander!), voelde ik ademruimte en besloot ik een andere beweging te maken. Ik ben naast hem gaan zitten en er ontstond een mooi contact. Ik ken ook de andere kant, dat er bij de ander geen behoefte was aan contact. Het feit dat ik zo trouw was aan mijzelf, mijzelf open en eerlijk inbracht, maakte dat het los van de uitkomst al bekrachtigend was.

Het DOEN geeft bevrijding en.. zelfliefde.

Dwars door de Tragische Paradox heen.. Ik ben mijzelf aan het ‘trainen’ in het DOEN. Mijzelf niet overschreeuwend, maar in verbinding met innerlijke kwetsbare delen. Voorwaarts met een portie MOED, met compassie voor de ‘oude verhalen’, oefening baart kunst. En ook al is de uitvoering misschien wat klungelig (zegt overigens alleen de innerlijke criticus), het voelt stukken levendiger dan weer het oude pad bewandelen. Er is een dapper deel in mij die mijn verlangens serieus aan het nemen is en dat wordt erg gewaardeerd! Mijn zelfliefde is groter aan het worden. Dat is het mooiste cadeau. Een oude rare overtuiging dat ik saai zou zijn, is langzaam aan het smelten.

Het avontuur zit hem in kleine bewegingen, die groots kunnen uitpakken.

Waarin herken jij de Tragische Paradox?
Op welke momenten voelde jij een verlangen en deed je precies het tegenovergestelde?
Welk innerlijk deel heb jij bij de hand te nemen, als je met een portie MOED een stap voorwaarts zet?

Geef jezelf de ruimte om met ‘kleine’ verlangens te experimenteren en zo stapje voor stapje jezelf meer te waarderen. Dans met je innerlijke delen en ervaar de bewegingsruimte!