Eigen-waarde
Met het maken van mijn nieuwe huisstijl werd ik uitgenodigd mij weer te verbinden met wat ik nu doe, wat ik wil, mijn drijfveren, etc. Een heel proces, omdat ik graag wil dat het klopt. Daarbij betrap ik mij erop, dat ik op rustige momenten ga vergelijken met andere collega’s. Onrust sluipt dan mijn kamer binnen … misschien moet ik meer dat doen wat de ander doet, het is niet goed genoeg, etc.. Het helpt niet echt kan ik vertellen! Het moment dat ik mij weer realiseer dat ik mij vooral moet verbinden met mijn eigen kernwaarden en drijfveren word ik weer rustiger en krachtiger.
Durf jij?!
Jezelf weer als ijkpunt nemen is een voortdurend proces. Daarin worden we steeds uitgedaagd zowel privé als in het werk. Een bron van verwarring en onrust lijkt in eerste instantie vaak de Ander. Vergelijken met Anderen die het beter doen, bang zijn Anderen te kwetsen en te verliezen. Hoeveel stress kunnen gedachten over de Ander ons onbedoeld niet geven? Maar het zegt natuurlijk alles over onszelf. Het vraagt lef om je niet meer op de Ander te focussen, maar je blik op jezelf te richten. Lef om (wellicht net als een ander;-)) je eigenheid ruimte te geven.
Zij heeft het gedurfd
Een klant kwam in het een eerste gesprek heel bedrukt en down bij mij. Zij voelde zich als een vogeltje in een gouden kooitje. Niets ontbrak haar, maar ze was niet gelukkig. Ze voelde zich niet vrij. Ze was zo met de Anderen bezig, bang om te kwetsen, bang dat zij zich verwend gedroeg, dat ze niet durfde uit te vliegen. Na een aantal gesprekken met verschillende onderdrukte delen/kanten in haar kreeg haar verlangen steeds meer ruimte en durfde ze het aan om haar eigen behoeften meer te gaan volgen. Ze is weer gaan zingen, ze heeft haar vrolijke soms drukke kant meer ruimte gegeven, ze geeft meer grenzen aan, ze is uitgevlogen en kan zich weer gelukkig voelen. Haar omgeving reageert veel positiever op haar, dan waar ze op had durven hopen. Het belangrijkste is dat haar dit nu minder kan schelen, ze onderneemt nu stappen voor haarzelf en niet voor de ander. Ze heeft haar eigenheid de ruimte gegeven.
Ter inspiratie
Het volgende inspirerende gedicht sluit hierbij mooi aan.
Onze diepste angst is niet dat we onvolmaakt zijn,
Onze diepste angst is dat we bovenmatig krachtig zijn.
Niet de duisternis, maar het licht in ons
is wat wij het meeste vrezen.
We vragen onszelf af:
Wie ben ik dat ik briljant, schitterend,
begaafd of geweldig zou zijn?
Maar wie ben jij om dat niet te zijn?
Je bent een kind van God.
Je onbelangrijk voordoen bewijst de wereld geen dienst.
Er is niets verlicht aan je klein te maken
opdat andere mensen zich bij jou niet onzeker zullen voelen.
We zijn bestemd om te stralen zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om de glorie van God in ons te openbaren.
Die is er niet slechts in enkelen,
maar in iedereen.
En als wij ons licht laten stralen,
geven we anderen onbewust toestemming hetzelfde te doen.
Als wij van onze eigen angst bevrijd zijn
bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen.
Marianne Williamson
Hartelijke groet,
Abel Boor
